تست کابل فیبرنوری شامل فرآیندها، ابزارها و استانداردهایی است که برای آزمایش اجزای فیبرنوری، پیوندهای فیبر و شبکه های فیبر مستقر استفاده می شود. فیبرنوری بر اساس ۳ مزیت متمایز نسبت به زیرساخت های مبتنی بر مس، به عنوان وسیله نقلیه ارتباطی پیشرو در جهان ظاهر شده است:
کاهش هزینه عملیات از نظر قدرت و نگهداری
قابلیت اطمینان (کابل های فیبرنوری از تداخل الکترومغناطیسی و فرکانس رادیویی مصون هستند) و برتری پهنای باند/سرعت انتقال تنوع روزافزون کاربردهای فیبرنوری و معماری های نقطه به نقطه (PTP) و نقطه به چند نقطه (PTMP) نیاز به آموزش تکنسین ها و راه حل های تست همه کاره و کاربرپسند را برجسته می کند.
شبکه های فیبرنوری از زمان پیدایش خود در دهه ۱۹۷۰ به طور مداوم تکامل یافته و گسترش یافته اند.یکی از ملزومات که باید در هر شبکه فیبرنوری اجرا شود تست کابل های فیبرنوری است که باعث پایداری شبکه فیبر نوری می شود.
شبکه های فیبرنوری سرعت و پهنای باند بی سابقه ای را برای پاسخگویی به تقاضای روزافزون برای شبکه های ارتباطی سریعتر ارائه می دهند. اکثریت انتقال داده در سراسر جهان در حال حاضر به طور مداوم به فیبر نوری برای انتقال داده با سرعت بالا قابل اعتماد بستگی دارد.
اگرچه یکی از ویژگی‌های مثبت کابل فیبرنوری تلفات کم توان در فواصل طولانی است، نقاط پایانی و دسترسی به شبکه‌های فیبرنوری همچنان مستعد حوادث غیرمترقبه‌ای هستند که می‌توانند این سرویس حیاتی را مختل کنند. بنابراین، تسترهای فیبرنوری با استفاده از انواع روش‌های تست فیبر ابزار ضروری هستند.
تست کابل های فیبر نوری:
ریشه های تست کابل فیبرنوری انتقال سیگنال نوری از طریق یک "فیبر" شیشه ای نازک مفهوم جدیدی نیست. بیش از ۱۰۰ سال پیش، آزمایش‌ها توانایی نور را برای عبور از یک لایه شیشه‌ای خمیده و حفظ شدت اولیه خود نشان دادند. در اواخر دهه ۱۹۶۰، اپتیک لیزر، فیبرهای شیشه ای بسیار شفاف و سیگنال دهی دیجیتال پایه و اساس شبکه های ارتباطی فیبرنوری را که امروزه می شناسیم، تشکیل دادند. در دهه ۱۹۹۰، شبکه های فیبرنوری می توانستند تا ۱۰۰ برابر بیشتر از کابل های سنتی با تقویت کننده های الکترونیکی اطلاعات را حمل کنند. فیبرنوری با تبدیل اطلاعات الکترونیکی/دودویی به سیگنال های نوری در قالب پالس های نور دیجیتال کار می کند. این سیگنال ها را می توان از طریق فیبرنوری طولانی به یک گیرنده در انتهای خط منتقل کرد، جایی که سیگنال به شکل باینری اصلی خود تبدیل می شود. برای تأیید و پشتیبانی از یکپارچگی این سیگنال های نوری در طول مسیرهای طولانی و پیچیده شبکه ها، و همگام با افزایش پهنای باند، فرآیندهای آزمایش فیبر باید به طور مداوم تکامل یابد.
پاکیزگی در نصب فیبر یکی از ملزومات فیبرنوری است.میکروسکوپ فیبرنوری می تواند به عنوان تستر فیبرنوری برای بررسی تمیزی هسته و فرول های اتصال استفاده شود. ابزارهای بازرسی خودکار را می توان برای رابط های فیبر رایج مانند سیمپلکس (FC، SC، LC، و غیره) و MPO استفاده کرد . مواد تمیز کننده تخصصی برای تمیز کردن مناسب اتصالات فیبرنوری توصیه می شود.
تست قدرت سنجPower Meter و منبع نور (تک جامپر)
دقیق ترین روش برای اندازه گیری تضعیف یا از دست دادن سیگنال بر روی کابل فیبر نوری است.
منبع نور مرئی
استفاده از منبع نور مرئی تداوم کابل کشی فیبر نوری را آزمایش می کند. این کار با vfl انجام می شود.
(VFL) از نور لیزر طیف مرئی برای آزمایش تداوم فیبر و همچنین تشخیص شرایط خطا استفاده می کند. منبع نور قرمز از طریق پوشش در محل هر گونه شکستگی فیبر، اتصالات معیوب یا خمیدگی بزرگ قابل مشاهده خواهد بود. برای تست فیبرنوری بیش از ۵ کیلومتر در ۳ مایل یا جایی که دسترسی برای مشاهده فیبر محدود است، می توان از OTDR به عنوان تستر کابل فیبر نوری برای مشخص کردن مشکلات تداوم استفاده کرد.
هنگام استفاده از فیبر تستر VFL ( Visual Fault Locator ) برای محل خطا، ایمنی چشم بسیار مهم است. از آنجایی که یک VFL از یک منبع نور لیزری با شدت بالا استفاده می کند، نه منبع و نه هسته فیبر روشن شده توسط VFL نباید مستقیماً با چشم غیر مسلح دیده شوند.
همانطور که نور از یک فیبر عبور می کند، سطح قدرت آن کاهش می یابد. کاهش سطح توان که از دست دادن نوری نیز نامیده می شود، بر حسب دسی بل (dB) بیان می شود.
برخی ممکن است بپرسند “روش صحیح برای آزمایش ضرر چیست؟” دقیق‌ترین راه برای تسترهای فیبر برای اندازه‌گیری تلفات نوری کلی در فیبر، تزریق سطح مشخصی از نور در یک سر و اندازه‌گیری سطح نور در انتهای دیگر با استفاده از OLTS است . تفاوت بین سطح قدرت منبع و دریافت در تلفات است. از آنجایی که منبع نور اپتیکال و توان سنج به سرهای مخالف پیوند متصل هستند، دسترسی به هر دو سر فیبر برای این روش مورد نیاز است.
اندازه‌گیری توان، آزمایش قدرت سیگنال فرستنده پس از فعال شدن یا فعال شدن سیستم است. یک برق سنج نوری توان نوری دریافتی را بر روی فتودیود خود نمایش می دهد و می تواند مستقیماً به خروجی فرستنده نوری یا روی یک کابل فیبر در نقطه ای که گیرنده نوری قرار دارد متصل شود. توان نوری را می توان در واحدهای “dBm” (مقدار مطلق) اندازه گیری کرد، جایی که “m” نشان دهنده ۱ میلی وات و “dB” (که در هنگام تنظیم سطح مرجع استفاده می شود) به دسی بل اشاره دارد.
تست (OTDR) Optical Time Domain Reflectometer
با استفاده از دستگاه تست بازتاب سنج دامنه زمان نوری(OTDR) می توانید طول کابل فیبر نوری، تضعیف و هر رویدادی که در آن بخش فیبر رخ می دهد را اندازه گیری کنید.
رویدادها، اتصالات، نقاط تنش و یا شکستگی ها هستند که باعث کاهش غیرقابل قبول انتقال نور در طول فیبر نوری می شوند.
آزمایش OTDR این کار را با انتشار پالس های نور به کابل فیبر نوری و اندازه گیری قدرت و زمان نور منعکس شده به OTDR انجام می دهد. سپس، از آن اطلاعات استفاده می شود تا اثری از رویدادها و فیبر نمایش داده شود، که نموداری از مقدار توان مصرف شده در مقابل تفاوت را نشان می دهد. تست OTDR برای انجام تست فقط به یک انتهای بخش فیبر دسترسی دارد. با این حال از آنجایی که OTDR یک روش غیرمستقیم برای اندازه گیری است، برای اندازه گیری تضعیف به اندازه منبع نور و قدرت سنج دقیق نیست OTDR .به دلیل توانایی، در نمایش نموداری از رویدادها در امتداد آن بخش فیبر، به ویژه در عیب یابی مفید است.
فرآیند تست با دستگاه OTDR
برای اندازه گیری باید ابتدا نسبت به تنظیم دستگاه OTDR اقدام شود.
انتخاب مقدار فاصله (Distance) در دستگاه OTDR باید کمی بیش از طول تار نوری تحت تست باشد. اگر طول تار تحت تست مشخص نباشد می توان از گزینه تست Automatic دستگاه OTDR استفاده نمود.
عرض پالس باید با دقت و متناسب با طول تار انتخاب شود چون اگر خط طولانی باشد و پالس انتخاب شده کوچک باشد، توان پالس برای آن طول کافی نیست و اگر پالس خیلی بزرگ باشد دقت اندازه گیری پائین می آید.
بسته به طول خط و کیفیت آن، زمان ارسال پالس های نوری و میانگین گرفتن از پالس های ارسالی، زمان انتخاب می شود، مسلم است هرچه خط طولانی تر باشد زمان میانگین گیری نیز باید بیشتر باشد.
