این نوع کابل فیبرنوری به عنوان بخش مهمی از شبکه FTTH، پیوند خارجی نهایی بین مشترکین و کابل فیبر نوری را تشکیل می دهد.
انتخاب راه‌حل مناسب در پایان کابل کشی ftth به طور مستقیم بر قابلیت اطمینان شبکه، انعطاف‌پذیری عملیاتی و اقتصادی استقرار FTTH تأثیر می‌گذارد.
کابل های دراپ FTTH همانطور که قبلا ذکر شد در انتهای مشترک قرار می گیرند تا انتهای کابل توزیع را به محل مشترکین متصل کنند. دراپ معمولاً کابل هایی با قطر کوچک و تعداد فیبر کم با طول دهانه بدون پشتیبانی محدود هستند که می توانند به صورت هوایی، زیرزمینی یا کانالی نصب شوند. همانطور که در فضای باز استفاده می شود، این نوع کابل باید دارای حداقل قدرت کششی ۱۳۳۵ نیوتن طبق استاندارد صنعتی باشد. کابل های دراپ فیبرنوری در انواع مختلفی موجود هستند. سه کابل فیبر دراپ پرکاربرد عبارتند از کابل فلت، کابل دراپ هوایی و کابل گرد.
این نوع کابل با ظاهری صاف، معمولاً از یک روکش پلی اتیلن، چندین فیبر و دو عضو استحکام دی الکتریک برای ایجاد مقاومت در برابر له شدن بالا تشکیل شده است. در این کابل فیبر معمولاً شامل یک یا دو فیبر است، با این حال، کابلهای دراپ با تعداد فیبر تا ۱۲ یا بیشتر نیز در حال حاضر در دسترس هستند.
کابل دراپ هوایی یک کابل خود نگهدار است که کابل آن به یک سیم فولادی ثابت شده است و برای نصب آسان و مقرون به صرفه هوایی برای کاربردهای فضای باز طراحی شده است. در این نوع کابل ، فیبر به سیم فولادی همانطور که در تصویر زیر نشان داده شده است ثابت می شود. تعداد فیبر معمولی کابل دراپ ۲ تا ۴۸ است. بار کششی معمولاً ۶۰۰۰ نیوتن است.
این نوع کابل معمولاً شامل یک فیبر منفرد مستحکم در مقابل خم می باشد. که با اعضای استحکام دی الکتریک و یک ژاکت بیرونی احاطه شده است که می تواند دوام و قابلیت اطمینان را در بخش شبکه فراهم کند. شکل زیر سطح مقطع یک کابل دراپ گرد با یک فیبر نوری بافر محکم را نشان می دهد.
اتصال دائمی یا اتصال با کانکتور
انتخاب یک کابل فیبرنوری مناسب برای شبکه FTTH امری ضروری است. با این حال، کابل دراپ FTTH به عنوان اتصال نهایی از شبکه فیبر نوری به محل مشتری نیز نقش مهمی ایفا می کند. بنابراین، یافتن یک روش خاتمه کابل دراپ FTTH انعطاف پذیر، کارآمد و مقرون به صرفه به بخش مهمی از خدمات پهنای باند تبدیل می شود. همانطور که در ابتدا ذکر شد، دو روش اتصال کابل FTTH وجود دارد: اتصال با فیوژن و اتصال کانکتور. به زبان ساده، اتصال دائمی به اتصال دائمی توسط دستگاه فیوژن اشاره دارد، در حالی که روش اتصال با کانکتور را می توان به راحتی با دست برقرار کرد.
مزیا و معایب اتصال کابل drop از طریق اتصال دائمی و کانکتور
مشخص است که اتصال دائمی که امکان آسیب یا کثیف شدن نقطه اتصال را با اتصال دائمی از بین می برد، عملکرد نوری بهتری نسبت به اتصال فیبرنوری دارد.
با این حال، اتصال دائمی در مقایسه با کانکتور فیبر نوری فاقد انعطاف پذیری عملیاتی است. کانکتور فیبرنوری می تواند یک نقطه دسترسی برای آزمایش شبکه فراهم کند که با اتصال نمی تواند فراهم شود. هر دو روش مزایا و معایب خاص خود را دارند.
به طور کلی، اتصال دائمی برای کابلهای دراپ FTTH در مکان‌هایی که نیازی به بازآرایی فیبر در آینده نیست، توصیه میشود، مانند یک برنامه ساخت‌وساز جدید، جایی که ارائه‌دهنده خدمات می‌تواند به راحتی همه کابلهای دراپ را نصب کند. کانکتور فیبر نوری برای برنامه هایی که انعطاف پذیری مورد نیاز است، مانند ONT هایی که دارای رابط اتصال هستند، مناسب است.
برای اتصال کابل دراپ FTTH دو روش وجود دارد. یکی اتصال فیوژن و دیگری اتصال مکانیکی است. ثابت شده است که اتصال فیوژن یک اتصال با کیفیت بالا با تلفات درج و بازتاب کم ارائه می دهد. با این حال، هزینه‌های سرمایه اولیه، هزینه‌های تعمیر و نگهداری و سرعت پایین نصب اتصال فیوژن مانع از وضعیت آن به عنوان راه‌حل ترجیحی در بسیاری از موارد میشود. اتصال مکانیکی به طور گسترده در نصب کابل در FTTH در کشورها مورد استفاده قرار می گیرد، زیرا اتصال مکانیکی را می توان در عمل با استفاده از ابزارهای دستی ساده و اسپلایسر مکانیکی ارزان ۲ دقیقه به پایان رساند.
کابلهای Drop Cables outdoor
کابلهای آتدور می توانند به سه شکل هوایی، کانالی و دفنی نصب شوند. با توجه به شرایطی که در محیطهای آتدور وجود دارد، کابلهای دراپ آتدور از لحاظ شکل و ساختار داخلی انواع مختلفی دارند.
کابلهای Indoor Drop Cables:
کابلهای ایندور جهت برقراری ارتباط بین نقطه ورودی ساختمان و داخل واحدهای ساختمان استفاده می شوند. این کابلها را کابلهای دراپ ساختمانی (Building Drop Cables) نیز مینامند. این کابلها به دلیل اینکه در معرض شرایط سختی همچون رطوبت، نور آفتاب، گرما و سرما قرار ندارند از استحکام کمتری نسبت به کابلهای آتدور برخوردارند و دارای سهولت نصب و راه اندازی بیشتری هستند. کابلهای دراپ ایندور به دسته های مختلف از جمله کابلهای رایزری، میکروداکت و کانکتوردار (Connectorized) تقسیم میشوند.
کابل رایزری امکان توزیع کابل در کل ساختمان را فراهم میکنند. این کابلها جهت اتصال نقطه ورودی فیبر اصلی در طبقه همکف به طبقات فوقانی استفاده میشوند. ساختار دسته بندی فیبر نوری در این کابلها باعث میشود خارج کردن یک رشته فیبر از درون آن با سهولت بیشتری انجام شود. تعداد کُر فیبر موجود در این کابلها از ۸ تا ۱۴۴ متغیر میباشد و معمولاً در دسته های ۴، ۶ و یا ۱۲ تایی درون یک پوشش بیرونی قرار میگیرند.
مراحل تولید کابل دراپ
تولید کابل دراپ فیبرنوری شامل مراحل متعددی است که هر کدام اهمیت ویژه‌ای در کیفیت نهایی محصول دارند. در ادامه به بررسی این مراحل می‌پردازیم: مرحله اول :طراحی و انتخاب مواد اولیه اولین مرحله در تولید کابل دراپ فیبرنوری، طراحی آن است. در این مرحله مشخص میشود که کابل چه مشخصات فنی باید داشته باشد، از چه نوع فیبر نوری استفاده شود، تعداد هسته‌های کابل و میزان مقاومت آن در برابر کشش و فشار چگونه باشد.
نکات کلیدی کابل دراپ ساختار تار کابل دراپ هم در نوع سینگل مد هم مالتی مد ساخته می شود.کابلهای دراپ معمولا دارای نگهدارنده ومقاوم سازاز جنس فولاد می باشدکه به عنوان مهار شناخته می شود.تارهای فیبر نوری این کابل معمولا به صورت رنگی در حالت رایج به رنگ قرمز و آبی می باشد.که امکان شناسایی آسان را در هنگام نصب فراهم می کند.
